Długowieczność jest marzeniem większości z nas. Jak jednak osiągnąć pożądany efekt czyli być zdrowym i sprawnym stulatkiem? Jedną ze składowych „dobrej” długowieczności jest charakterystyczny ”rdzeń” mikroflory jelitowej. To jego kondycja i zmiany odbywające się zgodnie z pewnym wzorcem warunkują długość życia.

Co wiemy o „rdzeniu” 100 latka

to zestaw bakterii, który towarzyszy człowiekowi przez całe życie, w  którym wraz z wiekiem  zmienia się zawartość bakterii W SPOSÓB ZAPLANOWANY.

Są pewne bakterie, które powinny zwiększać swoją liczebność w jelitach dopiero kiedy się starzejemy. W tym czasie niektóre taksony bakteryjne ulegają wzmocnieniu a niektóre są wygaszane. To planowe działanie natury dąży do stworzenia „rdzenia stulatka” a więc taksonów bakteryjnych, które pomagają nam przetrwać w dobrej kondycji ostatni etap podróży.

Długowieczność jest cechą złożoną, w której czynniki genetyczne i środowiskowe mogą pomóc lub przeszkodzić w osiągnieciu 100 lat lub więcej. Jak się okazuje, kolejną determinantą długowieczności jest mikrobiom i jego przebudowa. Prawidłowy i „zadbany” w ciągu całego życia mikrobiom „odwdzięcza się” starzejącemu się gospodarzowi zmniejszeniem nasilenia ogólnoustrojowych reakcji zapalnych, lepszą kontrolą  przepuszczalności jelit, osłabianiem tempa spadku funkcji  poznawczych.

Całkiem niedawno opublikowano pracę, w której przedstawiona została analiza filogenetyczna mikroflory  „super stulatka”, czyli dziarskich 105-109 latków. Badaczom udało się zrekonstruować zmiany mikroflory podczas trajektorii starzenia się, co oznacza że badanych ( a raczej ich mikroflorę) porównano  do mikroflory osób dorosłych, osób starszych i stulatków.

Zwrócono uwagę na obecność w mikroflorze „rdzenia”  występujących symbiotyczne taksonów  bakteryjnych ( należących do dominującej Ruminococcaceae, Lachnospiraceae i Bacteroidaceaefamilies). Ich łączna liczebność maleje wraz z wiekiem.

A także swoistą rearanżację taksonów i wzrost obfitości gatunków towarzyszących starzeniu się i zdrowiu zarazem . te taksony to  Akkermansia, Bifidobacterium, and Christensenellaceae.

To prawdziwy „rdzeń stulatka”.

źródło Curr Gastroenterol Rep. 2016 Feb;18(2):8. doi: 10.1007/s11894-015-0482-9.

autyzm chudnięcie depresja epigenom epigenetyka dieta dydpepsja foliany FTO genetyka genom gluten indywidualizacja jelita kwas foliowy mikroflora  MTHFR neurodegeneracyjne nowotwory nutrigenetyka  nutrigenomika odchudzanie  rak  SIBO sportowiec żywieni